Θεσσαλονίκη, μια άλλη ματιά

Επιμέλεια: Arab Kheirulah, Κώστας Ρούμογλου
Τα τελευταία χρόνια πολλοί άνθρωποι από περιοχές σε εμπόλεμη κατάσταση αναζητούν μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή τους στην Ευρώπη. Φέτος στο σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας φοιτά ο Arab Kheirulah, πρόσφυγας από το Αφγανιστάν.
Πώς άραγε αυτός ο άνθρωπος που προέρχεται από μια χώρα με άλλη κουλτούρα, άλλες συνήθειες, άλλο τρόπο ζωής βλέπει τη Θεσσαλονίκη; Τι γνώμη έχει για τους ανθρώπους, τα φαγητά, τις συγκοινωνίες, γενικότερα για τον τρόπο ζωής; Αυτές τις απαντήσεις μας δίνει στη συνέντευξη που μας παραχώρησε. Ο Kheirulah προσπάθησε αρχικά ο ίδιος να γράψει ένα κείμενο αυτοβιογραφικό, αλλά, επειδή ακόμα δυσκολεύεται με τη γλώσσα, μας μίλησε σε μορφή συνέντευξης.
Μια νέα ζωή με νέους ανθρώπους στη Θεσσαλονίκη και μια νέα εμπειρία.

Έφτασα στη Θεσσαλονίκη στις 16 Ιανουαρίου του 2017, μόνος, ένα πολύ κρύο απόγευμα, γεμάτος σκέψεις, εικόνες, συναισθήματα. Όμορφες αλλά και δύσκολες στιγμές. Πολλοί σημαντικοί για τη ζωή μου άνθρωποι έρχονται στο μυαλό μου. Προσπαθώντας να καταφέρω να μείνω στην πόλη, έδωσα συνέντευξη για να πάρω άδεια παραμονής και αποφάσισα ότι πρέπει να πάω σχολείο να μάθω Ελληνικά. Η γλώσσα μού φάνηκε δύσκολη, αλλά είχα ανάγκη από δουλειά και ανεξαρτησία. Δυσκολεύτηκα πολύ αρχικά με τα πρόσωπα, αρσενικό θηλυκό, δεν ήξερα ποιο να χρησιμοποιήσω για να μιλήσω σωστά. Επίσης, με μπέρδευε πολύ ο ενικός και ο πληθυντικός. Μου φαινόταν πολύ δύσκολα τα «εγώ», «εσύ», «αυτό»’. Βέβαια, θεωρώ ότι έμαθα τη γλώσσα σχετικά γρήγορα γιατί είμαι επικοινωνιακός. Μιλούσα με τον κόσμο, ρωτούσα πώς λέγεται αυτό πώς λέγεται το άλλο. Νομίζω ότι αυτός είναι ο τρόπος να μάθεις μια γλώσσα, να προσπαθείς να μιλήσεις. Έτσι μπόρεσα και έμαθα Τουρκικά σε έξι μήνες, όταν ήμουν και δούλευα εκεί. Φυσικά, έμαθα τα καθημερινά Ελληνικά. Όταν μπαίνω στο google translate για να δω τι σημαίνει κάποια λέξη, δυσκολεύομαι γιατί μεταφράζει τις λέξεις σύμφωνα με την επίσημη γλώσσα. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, παρόλο που δεν ξέρω τη γλώσσα, προσπαθώ να επικοινωνήσω. Ίσως γι’ αυτό να έμαθα σύντομα να μιλάω. Οι άλλοι πρόσφυγες που μένουν στα camps δυστυχώς δεν επικοινωνούν με τους ντόπιους και δεν μαθαίνουν. Μένουν κολλημένοι στις παλιές συνήθειες, δεν εντάσσονται στην τοπική κοινωνία κι εξακολουθούν να έχουν την νοοτροπία που είχαν στη χώρα τους. Αρκετοί απ’ αυτούς είναι και παραπάνω χρόνια από μένα στην Ελλάδα. 

Στη συνέχεια η κουβέντα μας πήγε στην άποψή του για την πόλη, τα κτίρια, τους ανθρώπους και το φαγητό.
Η Θεσσαλονίκη μου αρέσει πολύ. Μένω στο κέντρο όπου οι δρόμοι είναι μεγάλοι, με μεγάλα καθαρά πεζοδρόμια. Φυσικά το καλύτερο μέρος είναι η παραλία. Τον πρώτο καιρό που έφτασα στην πόλη, όταν πλέον είχα ηρεμήσει, πήγαινα για περίπου είκοσι μέρες κάθε μέρα εκεί, καθόμουν σ’ ένα παγκάκι και διάβαζα. 
Όταν έψαχνα για δουλειά πήγαινα παντού με τα πόδια από την παραλία και είχα φτάσει μέχρι την Καλαμαριά. Τώρα στο κέντρο κινούμαι με το λεωφορείο. Έχει πολύ συχνή και εύκολη μετακίνηση. Από την Εγνατία περνάνε συνεχώς πολλά λεωφορεία. Αν μένεις εκτός κέντρου, ίσως να μην έχει τόσο συχνή συγκοινωνία και ο κόσμος παραπονιέται. Γενικά, την πόλη τη μαθαίνεις: ξέρεις ότι Δευτέρα και Παρασκευή έχει κίνηση, ενώ τις άλλες μέρες είναι πιο χαλαρά.
Οι άνθρωποι είναι πολύ ζεστοί και φιλικοί. Θέλουν να σε βοηθήσουν. Επίσης, είναι πάντα χαρούμενοι, δεν τους βλέπεις ποτέ κουρασμένους. Μετά τη δουλειά πάνε ν’ αλλάξουν και να βγουν έξω. Ακόμα και στα μπαρ τους βλέπεις να αισθάνονται πολύ άνετα, σαν να είναι στο σπίτι τους. Ντύνονται, επίσης, πολύ ωραία.
Το φαγητό μου αρέσει πάρα πολύ. Κυρίως το παστίτσιο και ο μουσακάς. Επίσης, παίρνω συχνά κουλούρι. Η μπουγάτσα δεν μου άρεσε. Περισσότερο, όμως, με τρελαίνει ο καφές. Ειδικά ο espresso, όπως και τα βουτήματα που σερβίρουν μ’ αυτόν. Τέτοιο καφέ δεν είχα πιει πουθενά αλλού. 
Κλείνοντας τον ρωτήσαμε τι σκέφτεται για το μέλλον του.
Βλέπω ότι στην Ελλάδα ασχολούνται όλοι με τον τουρισμό, με καφέ, εστιατόρια, αλλά δεν υπάρχουν δουλειές στον πρωτογενή τομέα. Θα ήθελα να κάνω κάτι εκεί, να παράγω κάτι. Ελπίζω να τα καταφέρω.
Ευχαριστούμε τον Kheiroulah για τη συνέντευξη που μας παραχώρησε και του ευχόμαστε να επιτύχει τους στόχους του.