Επιμέλεια: Τάσος Καμπαδάκης, Κώστας Ρούμογλου
Χρησιμοποιώ καθημερινά τα ΜΜΜ, στην ουσία το μόνο μέσο, το λεωφορείο, για να πάω στο 2ο ΣΔΕ Θεσσαλονίκης. Στις στάσεις του ΟΑΣΘ καθημερινά παίζεται το ίδιο έργο με πρωταγωνιστές ταλαιπωρημένους και αγανακτισμένους συμπολίτες. Λόγω των μεγάλων καθυστερήσεων στα δρομολόγια, καθημερινά εργαζόμενοι, φοιτητές και σπουδαστές περιμένουν πολλά λεπτά στις στάσεις και στη συνέχεια στριμώχνονται σαν σαρδέλες, σε βαθμό ασφυξίας, στα λεωφορεία, τα οποία αρκετές φορές μένουν στη μέση της διαδρομής εξαιτίας μηχανικών προβλημάτων. Τις ώρες αιχμής, στις στάσεις συγκεντρώνεται πλήθος κόσμου, επειδή τα λεωφορεία των πολυσύχναστων γραμμών φτάνουν με μεγάλη καθυστέρηση. Οι ώρες άφιξης που γράφουν οι φωτεινές πινακίδες δεν ισχύουν, αφού τα λεωφορεία δεν φτάνουν ποτέ την ώρα που αναγράφεται.
Όσο καθυστερούν τα λεωφορεία, τόσο περισσότερος κόσμος συγκεντρώνεται στις στάσεις και μετά παλεύει ν’ ανεβεί σ’ αυτά. Μπαίνοντας σ’ ένα από τα λεωφορεία που κυκλοφορούν στους δρόμους ασφυκτικά γεμάτα, το πρώτο πράγμα που αντιλαμβάνεται κανείς είναι η αποπνικτική ατμόσφαιρα. Εάν ο επιβάτης στέκεται κοντά στην πόρτα, κινδυνεύει να εγκλωβιστεί στα φύλλα της πόρτας, όταν αυτά ανοίγουν.
Ως καθημερινός επιβάτης νιώθω πως στον ΟΑΣΘ δεν νοιάζονται για την τραγική κατάσταση. Παράλληλα, η πολυκοσμία διευκολύνει την εγκληματικότητα, με τις κλοπές προσωπικών αντικειμένων να είναι συχνό φαινόμενο εντός των λεωφορείων.
Σε κάθε περίπτωση, μια διαδρομή με το λεωφορείο στη Θεσσαλονίκη συνοδεύεται συνήθως από επεισόδια έντασης και εκνευρισμού. Για να κατεβεί κάποιος σε μια στάση πρέπει να μεριμνήσει από νωρίς και να σπρώξει τους άλλους επιβάτες για να πλησιάσει την πόρτα.
Με λίγα λόγια στα σχεδόν ανύπαρκτα ΜΜΜ η κατάσταση στη «συμπρωτεύουσα» είναι τριτοκοσμική κι έτσι οι περισσότεροι αναγκάζονται να κυκλοφορούν με τα δικά τους αυτοκίνητα με αποτέλεσμα να δημιουργείται κυκλοφοριακό κομφούζιο στην πόλη και να επιβαρύνεται με καυσαέρια η ατμόσφαιρα.
Χρησιμοποιώ καθημερινά τα ΜΜΜ, στην ουσία το μόνο μέσο, το λεωφορείο, για να πάω στο 2ο ΣΔΕ Θεσσαλονίκης. Στις στάσεις του ΟΑΣΘ καθημερινά παίζεται το ίδιο έργο με πρωταγωνιστές ταλαιπωρημένους και αγανακτισμένους συμπολίτες. Λόγω των μεγάλων καθυστερήσεων στα δρομολόγια, καθημερινά εργαζόμενοι, φοιτητές και σπουδαστές περιμένουν πολλά λεπτά στις στάσεις και στη συνέχεια στριμώχνονται σαν σαρδέλες, σε βαθμό ασφυξίας, στα λεωφορεία, τα οποία αρκετές φορές μένουν στη μέση της διαδρομής εξαιτίας μηχανικών προβλημάτων. Τις ώρες αιχμής, στις στάσεις συγκεντρώνεται πλήθος κόσμου, επειδή τα λεωφορεία των πολυσύχναστων γραμμών φτάνουν με μεγάλη καθυστέρηση. Οι ώρες άφιξης που γράφουν οι φωτεινές πινακίδες δεν ισχύουν, αφού τα λεωφορεία δεν φτάνουν ποτέ την ώρα που αναγράφεται.Όσο καθυστερούν τα λεωφορεία, τόσο περισσότερος κόσμος συγκεντρώνεται στις στάσεις και μετά παλεύει ν’ ανεβεί σ’ αυτά. Μπαίνοντας σ’ ένα από τα λεωφορεία που κυκλοφορούν στους δρόμους ασφυκτικά γεμάτα, το πρώτο πράγμα που αντιλαμβάνεται κανείς είναι η αποπνικτική ατμόσφαιρα. Εάν ο επιβάτης στέκεται κοντά στην πόρτα, κινδυνεύει να εγκλωβιστεί στα φύλλα της πόρτας, όταν αυτά ανοίγουν.
Σε κάθε περίπτωση, μια διαδρομή με το λεωφορείο στη Θεσσαλονίκη συνοδεύεται συνήθως από επεισόδια έντασης και εκνευρισμού. Για να κατεβεί κάποιος σε μια στάση πρέπει να μεριμνήσει από νωρίς και να σπρώξει τους άλλους επιβάτες για να πλησιάσει την πόρτα.
Με λίγα λόγια στα σχεδόν ανύπαρκτα ΜΜΜ η κατάσταση στη «συμπρωτεύουσα» είναι τριτοκοσμική κι έτσι οι περισσότεροι αναγκάζονται να κυκλοφορούν με τα δικά τους αυτοκίνητα με αποτέλεσμα να δημιουργείται κυκλοφοριακό κομφούζιο στην πόλη και να επιβαρύνεται με καυσαέρια η ατμόσφαιρα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου