Η Δεύτερη Ευκαιρία Στην Εκπαίδευση (επειδή δεύτερη ζωή δεν έχει)

Γράφει ο Κωνσταντίνος Ρούμογλου 

Η απόφαση να φοιτήσω στο Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας ήταν δύσκολη, κι ίσως κι από τις πιο σημαντικές που έχω κληθεί να πάρω στη ζωή μου .
Δεν είχα ιδέα ότι υπάρχει το  ΣΔΕ ούτε είχα ακούσει ποτέ  τίποτα. Εδώ κι αρκετά χρόνια σκεφτόμουν πόσο λάθος είχα κάνει όταν το 1983 αποφάσισα να σταματήσω το σχολείο στην τρίτη γυμνάσιου, και να αρχίσω να εργάζομαι κερδίζοντας αρκετά για την εποχή χρήματα, πιστεύοντας ότι και στο μέλλον η ζωή θα συνεχιζόταν με τον ίδιο ρυθμό .

Παρόλες τις παροτρύνσεις των γονέων μου, εγώ ήμουν ανένδοτος στην απόφαση μου να εργαστώ. Εκείνη την εποχή λόγοι οικονομικοί ή οικογενειακοί και παλιομοδίτικες αντιλήψεις των γονέων για την μάθηση μπορεί να σε οδηγούσαν στην εγκατάλειψη του κανονικού σχολείου .
Όμως ποτέ δεν είναι αργά για γνώση. Το σκεφτόμουν αρκετά χρόνια πριν, αλλά δεν ήξερα τον τρόπο, μέχρι που κάποια στιγμή ψάχνοντας στο ίντερνετ και χωρίς να το πιστεύω καν βρήκα απαντήσεις στα ερωτήματα που με απασχολούσαν, πώς δηλαδή θα μπορούσα έστω και τώρα να συνεχίσω το σχολείο και να εμπλουτίσω τις γνώσεις μου, κάτι που, φυσικά, θα με βοηθούσε και επαγγελματικά.
Και κάπως έτσι ανακάλυψα το 2ο ΣΔΕ Θεσσαλονίκης. Στην αρχή τηλεφωνούσα εκεί αλλά σε λάθος εποχή –καλοκαίρι- και δεν μου απαντούσε κανείς. Οι ελπίδες μου άρχισαν να εξανεμίζονται, μέχρι που βρήκα στην σελίδα τους το email και σκέφτηκα να κάνω μια τελευταία προσπάθεια επικοινωνίας, θυμίζοντας έναν «ναυαγό» της γνώσης που εκπέμπει σήματα καπνού.
Και το θαύμα έγινε. Σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα έλαβα απάντηση από τον κ. Χ. Μ. Μια πολύ ευγενική απάντηση, την απάντηση, δηλαδή, που ήθελα ν’ ακούσω. Ότι, φυσικά, διαθέτω όλες τις προϋποθέσεις για να συνεχίσω το σχολείο. Ήθελα να ρωτήσω πολλά για να το σιγουρέψω, αλλά δίσταζα κιόλας γιατί δεν ήθελα να τον κουράζω με ερωτήσεις
Ώσπου έφτασε η μέρα του ραντεβού. Με πολύ άγχος, βέβαια, τόσο που να με κάνει να μη θέλω να πάω γιατί ντρεπόμουν. Ήμουν μεγάλος σε ηλικία. Έτσι, πήγα πρώτα να δω το κτίριο, κι απ’ το δρόμο παρατηρούσα ποιοι έμπαιναν μέσα σ’ αυτό, ενώ έκανα και διάφορες άλλες σκέψεις.
Τελικά αποφάσισα να μπω μέσα και χωρίς να ρωτήσω κανέναν έψαξα να βρω σε ποιον όροφο ήταν το ΣΔΕ. Εκεί βρήκα τους υπεύθυνους και την διευθύντρια. Τους μίλησα και αυτοί με υποδέχτηκαν τόσο ευγενικά που δεν το περίμενα με τίποτα. Μου έδωσαν ραντεβού για τον Οκτώβριο για να μου πάρουν συνέντευξη και έτσι να ολοκληρωθεί η εγγραφή μου.
Άρχισε όμως πάλι το άγχος: ‘’Γιατί θέλουν να μου πάρουν συνέντευξη; Η διαδικασία είναι όπως και στην δουλειά; Μήπως μου ζητήσουν κάποια, χαρτιά βεβαιώσεις τις οποίες εγώ μπορεί να μην τις εχω και έτσι με απορρίψουν ;’’
Ώσπου έφτασε η μέρα της συνέντευξης. Προσπαθούσα να κρύψω το άγχος μου και να μη με καταλάβουν. Ανέβηκα στο δεύτερο όροφο όπου βρήκα έξω από το γραφείο της διευθύντριας μια ευγενική κυρία, την κ. Ι.Τ., χωρίς να ξερω ότι είναι η υποδιευθύντρια. Θυμάμαι άρχισα να την βομβαρδίζω με διάφορες ερωτήσεις κι αυτή προσπαθούσε  να με καθησυχάσει.
Κάποια στιγμή ακούω να με καλούν να περάσω μέσα στο γραφείο. Μπαίνοντας συναντώ μια χαμογελαστή κυρία, την κ. Δ. Α. και κάποιον κύριο που μου είπε ότι είναι ο κ. Χ.Μ. Ήταν αυτός που μιλούσαμε μέσω email τόσον καιρό.
Οι φόβοι μου άρχισαν σιγά σιγά να διαλύονται σαν την ασπιρίνη μέσα στο νερό.  Φοβόμουν υπερβολικά ότι, δηλαδή, θα έβρισκα μεγάλους και αυστηρούς καθηγητές, οι οποίοι θα με κοιτούσαν με υποτιμητικό τρόπο, και για μένα αυτή η ιδέα ήταν πραγματικός πονοκέφαλος.
Όλοι τους ήταν πολύ ευγενικοί και μου έδιναν θάρρος, έτσι ώστε να μη νιώθω άσχημα μέχρι που άρχισα να πιστεύω ότι κάτι δεν πάει καλά κι ότι κάτι κρύβεται πίσω απ’ όλην αυτή την ευγένεια.
Τελικά, ολοκληρώθηκε η συνέντευξη και πήγε τόσο καλά που δεν το πίστευα και περίμενα πλέον ανυπόμονα τη στιγμή που θα άρχιζαν τα μαθήματα.
Κάποια μερα του Οκτωβρίου που ο ήλιος -παρότι είχαμε μπει στο φθινόπωρο- έκαιγε ασυνήθιστα,  χτύπησε το τηλέφωνο για να μου πουν ότι αρχίζω τα μαθήματα κι ότι θα γίνει η τελετή υποδοχής των νέων εκπαιδευομένων από τους δευτεροετείς και τους εκπαιδευτικούς. Οι εκπαιδευόμενοι βέβαια του Β’ κύκλου έλαβαν ενεργά μέρος στην όλη διαδικασία, προτρέποντας εμάς τους πρωτοετείς να αξιοποιήσουμε στο μέγιστο το χρόνο της φοίτησής μας στο ΣΔΕ.
Η υποδοχή συνοδεύτηκε και από πλούσιο μπουφέ με ποικιλία εδεσμάτων  που προετοίμασαν οι εκπαιδευόμενοι του Β΄ κύκλου.
Εν τω μεταξύ παρατήρησα ότι όλοι οι πρωτοετείς ήταν διστακτικοί και είχαν άγχος σαν κι εμένα. Αυτό ήταν παρηγορητικό, υπό την έννοια ότι δεν ένιωθα ψυχικά μόνος. Υπήρχαν κι άλλοι εκεί μέσα σαν εμένα, με τις ίδιες αποχρώσεις συναισθημάτων και τα ίδια ερωτηματικά.
Όταν, όμως, άρχισαν τα μαθήματα, ήταν τόσο εύκολο να μπούμε στο κλίμα του σχολείου!
Από πού να ξεκινήσω; Από τον κοινωνικό γραμματισμό που κάθεσαι κι ακούς τους καθηγητές σου και χτυπάει το κουδούνι και σκέφτεσαι ότι είναι πολύ μικρή η ώρα του μαθήματος; Από τα μαθηματικά με τον φοβερό κ. Κ. Τ. που σε κάνει να νομίζεις ξαφνικά ότι έλυνες αλγόριθμους από τότε που γεννήθηκες;  Από τα αγγλικά που πριν αρχίσεις το μάθημα σου φαινόταν ακατόρθωτο να κατακτήσεις μια ξένη γλώσσα και με το που άρχισαν τα βρίσκεις πιο εύκολα από τα ελληνικά χάρη στη κ. Δ. Ε.; Στις φυσικές επιστήμες που νομίζεις ότι έχει περάσει μόνο ένα λεπτό ή στο μάθημα περιβαλλοντικής εκπαίδευσης όπου νιώθεις ήδη έτοιμος να αναστήσεις ένα καμένο δάσος;
Η μεγάλη έκπληξή μου, όμως, ήταν όταν πληροφορήθηκα ότι υπάρχει και το μάθημα της αισθητικής αγωγής. Σε μία χώρα, όπου τα σκουπίδια είναι μονίμως έξω από τους κάδους, όλοι έχουμε ανάγκη μια αισθητική αναμόρφωση. Επιπλέον, υπάρχουν και σύμβουλοι σταδιοδρομίας και ψυχολογίας, και φυσικά το δημοφιλές της εποχής μάθημα της Πληροφορικής. Με άλλα λόγια  έχει τόσα πολλά καινούργια μαθήματα που σίγουρα θα θέλαμε να έχουμε περισσότερο χρόνο.
Τελικά, ναι. Υπάρχει η δεύτερη ευκαιρία στην εκπαίδευση. Μόνο δεύτερη ζωή δεν έχει…